Vierkante ogen.

Dat het schrijven en maken van een website een klus was, was me niet vreemd. Maar dat ik er ook weer van alles over mijzelf leerde verraste me dan weer wel.

De eerste avond, na een volle dag achter de computer, liep ik verdwaasd door het huis. Mijn ogen deden echt raar, ik zag alles wazig en het duurde even voor ik weer kon focussen. Dus ja ik was over mijn grens gegaan, te veel en te lang achter de computer gezeten en te eisend geweest, te vaak een negatieve gedachte gehad, gewoon alles TE.

Dit ga ik morgen anders doen. En damn wat was dat moeilijk. Ik wilde eigenlijk weer TE.....Tot ik mezelf toch even onder handen nam.

> Niet langer dan 30 minuten achter elkaar werken

> Dan 5 minuten was anders doen en nee niet op Facebook of Instagram!!

> Kan water met glas naast de computer en vaak een slokje drinken

> Even de pace oefening (brain gym) doen als ik vastloop

De tweede dag ging veel beter en toch ook nog niet optimaal, Dus toch nog effe finetunen, waar ik nog van kan leren.

De pace??? Wil je weten hoe deze gaat, download is toegevoegd.

Ga jij ook TE vaak over je grenzen en wil je daar nu echt eens wat aan doen. Samen werken is een goede manier hiervoor. En waar kan je beter hulp halen dan bij een ervaringsdeskundige.

PACE oef.docx

.pdf

Download PDF • 252KB

Als het antwoord niet komt.

Met grote ogen kijk je me aan alsof je zeggen wil, waar heb je het over??

Terwijl ik zeker weet dat je het antwoord wel weet, want hier hebben we het vorige week ook nog over gehad.

Ik zie een verwachtingsvolle en angstige blik, met een tekstballonnetje erboven: ‘Help me, ik weet het echt niet!!’

En ik denk alleen maar: “Jawel je weet het echt wel.’

Vroeger had ik dit waarschijnlijk zelfs tegen je gezegd: “Denk eens na, je weet het echt wel”, of ik had de vraag herhaald. Misschien in andere woorden, maar met hetzelfde effect. Of ik had net zo lang gewacht tot je wat ging zeggen, er trots op zijnde dat ik zo geduldig reageerde.

Of misschien wel erger, dan had ik me mateloos geïrriteerd aan je gedrag: “Zeg het gewoon, je weet het toch!” En was ik uiteindelijk misschien zelfs boos geworden, zonder een antwoord te krijgen.

Inmiddels weet ik dat het niet helpt, boos worden niet, maar ook herhalen en wachten niet. En snap ik nu wat daar gebeurt, wat er gebeurt in dat lijf, in dat brein. En waarom het antwoord maar niet naar boven wil komen.

En nu, terugkijkend, begrijp ik ook waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Want communiceren doe je met zijn tweeën. Actie reactie. Zender en ontvanger. Mijn reactie hielp zeker niet, maakte het waarschijnlijk alleen nog maar erger.

Stress aan het werk.

Want wat gebeurde er hier? Ik stel je een vraag, en om wat voor reden dan ook denk je het antwoord niet te weten. Faalangst speelt mee. En in feite klopt het ook dat je het niet weet, voor nu. Waarschijnlijk heb je al heel vaak dit soort situaties meegemaakt. Situaties die je spannend vond omdat je moeilijke vragen kreeg. En is je stresssysteem door al die ervaringen heel gevoelig geworden voor situaties die daar op lijken.

En dan, je brein heeft een alarmknop, de amygdala, die heel snel reageert. Die van jou is door je ervaringen zo scherp afgesteld dat bij iedere nare of spannende gebeurtenis het alarm afgaat.

Als het alarm afgaat, zend je brein razendsnel allerlei signalen rond dat je je klaar moet maken om te vechten of te vluchten. Er is geen tijd om hierover na te denken, je brein denkt dat je in een levensgevaarlijke situatie zit, waar je voor beschermd moet worden. Ook al is er helemaal geen gevaar!

Je lijf krijgt de opdracht om je klaar te maken om te vechten of te vluchten, andere opties zijn er gewoon niet. Jij koos voor vluchten. Voor vluchten in jezelf. Dat deed je niet bewust, daar zorgt je brein geheel onbewust voor.

Nadenken lukt dan niet meer. Want dat stukje brein dat nu stress heeft zorgt ervoor dat een ander deel van je brein, dat waar je mee denkt, even uitgeschakeld wordt. Dat is heel handig, want stel je voor dat je moet vluchten in een heel gevaarlijke situatie, dan is het niet handig als je eerst gaat nadenken waarheen, hoe lang, langs welke weg, etc. Nee, je moet NU vluchten zonder nadenken.

Slim zo’n brein dus, ware het niet dat het gesprekje dat wij nu hebben helemaal geen gevaarlijke situatie is! Dus komt het niet zo lekker uit.

Ik kijk eerst naar binnen.

Nu ik weet en zie dat je je denkbrein hebt uitgeschakeld, kan ik daarop inspelen. Ik ga contact maken met het stukje brein dat stress heeft. Zo eenvoudig is het!

Tegelijkertijd, zo makkelijk is het ook niet. Als eerste moet ik namelijk contact maken met mijn eigen voelbrein, hoe voel ik mij hier. Geïrriteerd voel ik dan als eerste en ik laat dit er even zijn, het is oke. Ik laat dit gaan.

Pas dan kan ik met aandacht weer naar jou, naar jouw voelbrein. Voelbreinen kunnen goed met elkaar, dus ik voel met je mee dat je bang bent het fout te doen. Of dat je het echt niet weet. Dat is niet fijn en ik benoem dit.

Ik zie je gelijk iets meer ontspannen: “Gelukkig het wordt gezien.”

En we hebben weer contact.

Maar dan is het antwoord er nog niet. Ik stel een vraag over de trui die je aanhebt. En pling het grote mensenbrein is weer aan, je kan weer denken. Je lijf ontspant, je gaat eens verzitten en vertelt over je trui. De stress vloeit weg en nu is het tijd om die allereerste vraag nog eens te stellen. En dan komt het: “……..Oh jaaa dat was……..”

Dus als je nu eens thuis merkt dat je kind de weg kwijtraakt, blokkeert, het allemaal niet meer weet. Accepteer dan dat er even stress is, terecht of niet. En doe wat ik in bovenstaande situatie deed. Dan zul je zien dat je kind er in no-time weer uit is. Heel veel succes!