Wie is Jacqueline

En daar zit ik dan, verstijft van angst, hoog in die boom:

Ik denk dat ik een jaar of 8 was, toen ik me er ineens pijnlijk bewust van werd dat ik wel heel hoog in die boom was geklommen.  HELP.... hoe kom ik hier weer uit??!! Ik durf niet meer, waarom heb ik dat gedaan?

​

Weg was al het plezier. Ik zag niet meer die mooie boom waarin alles mogelijk was, een boom waar ik vol enthousiasme en nieuwsgierigheid in was geklommen. De angst sloeg toe. De angst werkte zoals angst vaak doet, geheel verlammend.

Verstijfd bleef ik zitten in die boom, hoe moest ik nu naar beneden komen? Ik kan de angst bijna nu nog voelen. Hoe ik eruit ben geklommen? Ik weet het niet meer, maar ik ben eruit gekomen, zelfstandig want er was geen hulp, dus ik moest wel iets bedenken en vooral in beweging komen.

​

Mijn enthousiasme en nieuwsgierigheid om (nieuwe) dingen te ontdekken en uit te zoeken heb ik altijd behouden. Het heeft mij al veel vaker zo’n ‘spannend en angstig boommoment’ opgeleverd.

Gelukkig wel want zonder al die ervaringen was ik nooit zover gekomen als ik nu ben.

​

Mijn motto, zonder te vallen leer je niet opstaan. En leer je niets nieuws. Vallen én opstaan maken je sterk!

​

Tegelijkertijd is het vallen soms zóóó lastig, laat staan dat je je eigen kinderen (moet) laten vallen.....en toch is het echt heel hard nodig. Dit heb ik ook moeten leren want ik was zo'n moeder die onder aan het klimrek riep: "Pas op dat je niet valt hé!!" Ik weet nu dat ik mijn kinderen hier vooral mee leerde om angstig te zijn in plaats van zelfvertrouwen mee te geven. 

​

Nieuwsgierig 

Nieuwsgierig zijn is voor een coach een fijne kwaliteit, nieuwsgierig naar het hele systeem rondom het kind én zeker ook nieuwsgierig naar jezelf.

Zonder zelfkennis geen coach, geen therapeut. Regelmaat zorg ik er dan ook voor dat ik mijn zelfinzicht vergroot, wat zijn mijn mogelijkheden, kwaliteiten maar ook wat zijn mijn valkuilen. 

​

Vaak is deze zoektocht vrijwillig in de vorm van cursussen, opleidingen en intervisies  of bezoek ik zelf een coach. Thuis wordt vaak gezegd dat het mijn hobby is en ik denk dat ze gelijk hebben.

​

Leren is daarnaast ook pure noodzaak, omdat ik ook nog steeds dat kleine meisje van 8 ben. Enthousiast en nieuwsgierig om nieuwe dingen te ervaren. En voor ik het weet, zit ik er alweer middenin.

Een situatie waar ik niet meteen weet welke oplossingen er zijn. Kom ik vragen, onzekerheden en problemen tegen die moet overwinnen. Dit lukt door in beweging te blijven en niet stil te gaan staan, op zoek te gaan naar de oplossing. Zo leer ook ik met vallen en opstaan en verrijk ik mij steeds weer met (zelf)kennis en vaardigheden.

Dit heb ik ook in mijn logo verwerkt, beweeg - leer en groei.

​

Een paar van die leerzame “boommomenten” die mij mede gevormd en gemaakt hebben tot de therapeut die ik nu ben zal ik met jullie delen.

​

Nieuwe baan, nieuwe stad en dan?

Zo zat ik zo'n 30 jaar geleden ‘opeens’ in Den Haag op kamers omdat ik daar een leuke baan in de kinder- en jeugdpsychiatrie vond. Maar verhuizen vanuit de achterhoek naar de grote stad, had toch heel wat meer voeten in de aarde, dan alleen een baan vinden.

Geen sociaal netwerk om me heen waarop ik kon terug vallen. Social media bestond nog niet. Onzekerheid, veel twijfels, eenzaamheid, alsof ik weer in die boom zat.

• Had ik er wel goed aan gedaan?

• Kan ik dit wel?

• Heb ik wel de juiste stap gezet?

Ook toen voelde ik de kracht van doorgaan en niet opgeven. Ik moest verder, niks doen was geen optie. Opgeven kwam niet in mij op. Dus ging ik door, ging nieuwe dingen ontdekken en doen. Het maakte me sterker. Ik wil het, ik kan het, ik doe het!!!!

​

Skiongeluk

Vrolijk zingend ging ik als onervaren skister achter de ervaren skiërs aan. Achteraf gezien toch wat naïef en niet nadenken. Gewoon doen.

Ik ontkende mijn angst die me waarschuwde en was ook aan het genieten. Ineens lag ik daar op de brancard (de "banaan") op weg naar het ziekenhuis. Conclusie twee gescheurde kniebanden en gebroken meniscus. Opereren dus en daarna hard aan het revalideren. Ik moest wel. Ik zou en moest op mijn oude niveau terugkomen. Ik ging ervoor en toen de fysiotherapie het wel goed vond, accepteerde ik dat niet. Ik wilde meer en dat is gelukt. Al had ik graag nog meer gewild.

Accepteer je dat het wat minder is of kijk je naar wat er nog meer mogelijk is?

Kijk je wat er niet kan of kijk je hoe het ook kan?

Je mindset is hier belangrijk bij, ik geloof dat je meer kan dan je vaak denkt.

​

Moederschap

Een wens in vervulling en ook hierin zo enorm veel te ontdekken en te leren. En ook hier zo veel leerzame (boom)momenten van: "En wat nu???"

Ik had, net als zoveel moeders en vaders, een ideaalplaatje van mij als moeder.

En ja dat viel soms vies tegen. Bozig, teleurgesteld en onzeker dat het ideaalplaatje er in het echt heel anders zag. Een gevoel van falen kwam voorbij en toch gaf ik ook hier niet op en bleef ik niet zitten balen en mokken.

Ik ging zoeken naar mogelijkheden om het anders te doen. (Hier ligt de oorsprong van Kicoja)

Met inmiddels 2 studerende kinderen kan ik zeggen dat het best goed gelukt is, al zijn er dingen die ik nu weet, graag toen had geweten. 

​

De kennis en ervaring zet ik volop in tijdens het werken met de kinderen en ouders. Ik kan je bijvoorbeeld helpen bij het bewust worden van patronen in je gezin.

​

Juf Jacqueline

Ook als juf op de basisschool kwam ik het tegen, de dag is voorbereid, de rekenles leek niet zo moeilijk dus dat ga ik even doen, gaat lukken. En dan uhhh?

• Waarom snap je het niet?

• Het is toch heel logisch?

• Waarom snapt de één het wel en de ander niet?

• Wat gaat er mis?

• Ik ging toch eens goed nadenken in die boom waarom mijn geweldige uitleg niet werkte voor alle kinderen…..er was als startende juf nog zoveel te leren. Verschillende leerstijlen, elk kind heeft ander behoeftes. En ook dat je eigen automatismen soms je grootste valkuilen kunnen zijn. 

​

Vallen

En ja, ik ben ook wel heel erg hard uit die zogenaamde boom gevallen en ja dat doet verdomd veel zeer. De meest pijnlijke val is het overlijden mijn dochter net voor haar geboorte.

En ja, toen ben ik ook echt wel even blijven liggen, totaal gebroken.

​

Toch ben ik ook weer opgestaan en gaan klimmen, soms heel moeizaam, wel steeds verder. 

Dit heeft me wel het  vertrouwen en geloof gegeven,  dat hoe moeilijk het soms ook is, het komt weer goed. Niet meer hetzelfde, maar wel goed.

Dit proces is zeker een leerschool geweest, met heel veel tranen en toch ook veel liefde.

​

Door mij meer te focussen op wat er nog wel was en vooral de pijn toe te laten. Deze pijn delen, het heeft me echt sterker gemaakt. Ik leerde vertrouwen dat het leven ook weer mooi kan zijn en zo heelden ook deze wonden.

Het litteken blijft, ook na al die jaren en dat is helemaal oké. 

Ben jij sterk genoeg om pijn en verdriet te verdragen?

​

EN HET GAAT HET NOG STEEDS ZO………..

​

• Met ieder nieuw traject klim ik enthousiast en nieuwsgierig in de boom!

• Kom ik vast ook op het punt van en wat nu??

Dan gaat mijn rugzak met mogelijkheden verder open en onderzoeken we wat er het beste werkt voor jullie. Linksom of rechtsom en altijd vooruit. En daar geniet ik van.

​

Al meer dan 30 jaar werk ik met kinderen en mijn rugzak is inmiddels goed gevuld met kennis, vaardigheden en ervaringen. En ik houd er van om met te blijven verrijken en mijn rugzak te vullen.

Wil je weten wat er zoal in die rugzak zit, kijk bij mijn aanbod. 

​

Naast goed klimmen kan ik nu beter overzicht houden in de boom en meer GENIETEN van het klimmen zonder angstzweet. Omdat ik weet dat er altijd een weg terug is hoe hoog ik ook zit…uhmmm.. soms zonder angstzweet, maar zeker niet altijd.

Want ook ik ben op de eerste plaats gewoon mens, een mens dat nog steeds leert.

​

Ben jij ook een lerende ouder? Of liever een perfecte ouder die het allemaal moet kunnen?

De keus ligt bij jou en het is nooit te laat om je keus bij te stellen.

​

​